Het bewustzijnsmodel van Wilfried Nelles (zie boekentips) met de 7 levens- en bewustzijnsfases is de basis van mijn opstellingen.
In een notendop komt het erop neer dat je je als mens in de eerste helft van je leven oriënteert aan je omgeving, te verstaan je gezin van herkomst en ook de cultuur en de tijd(sgeest) waarin je opgroeit.
Het unieke eigene kan daardoor in de verdrukking komen, in deze fase speelt het eerder een ondergeschikte rol.
Vanaf je volwassenheid vraagt het juist met klem om aandacht.
In eerste instantie lijken aanpassing en eigenheid elkaar uit te sluiten.
De onvoorwaardelijke acceptatie (dat is het erbij blijven met je aanwezigheid en het van harte bij jou en je leven laten horen) van je ervaringen in het verleden, van de gevolgen ervan en van de 'antwoorden' die jij erop gegeven hebt, opent een ander, een ruimer perspectief. Er kan (weer) ruimte komen voor meer flexibiliteit, nieuwsgierigheid, speelsheid, beweging enz.
Een opmerking over 'trauma': de aspecten van jezelf die via de representanten verbinding met je zoeken, beslaan het hele scala van 'trauma' tot 'talent'. (Trauma in eerste instantie in de zin van bindings- en ontwikkelingstrauma, daarnaast ook schocktrauma.) Daarin ligt een grote kans want verbinding is het heilmiddel voor trauma. Inmiddels weet ik zelf eea af van traumatherapie waarbij ik aansluit bij methodes die met innerlijke aandelen werken en die het lichaam als zowel 'opslag' van het gebeurde als ook 'hulpbron' erbij betrekken. Daar waar mijn 'expertise' ophoudt, verwijs ik door naar collega's.
Dit is ook de reden dat ik met iemand die voor 1 op 1 gesprekken komt, liever eerst een intake doe. Van trauma ben je je niet altijd bewust. Het heeft zorgvuldigheid nodig en daar hoort een eigen tempo en een eigen route bij.
